Ze moet me niet!
Met haar oren plat in de nek draait de kleine zwarte Shetlander mij de kont toe.
Daar sta ik dan, met mijn halster en touw.
Als activiteit heb ik van mijn coach meegekregen haar een halster om te doen en een rondje te lopen. Eitje toch, zo’n klein schattig ding, dat doen we direct even.
Niets is minder waar.
Want Puk is Puk.
Met een sterke eigen wil maakt ze duidelijk zichtbaar hoe ze erover denkt.
Ik schrik van haar oren.
Ze liggen plat in de nek.
Wat betekent dat eigenlijk?
Moet ze me niet?
Wil ze niks nu? Ze staat te grazen…
Wat ga ik doen?
Weglopen?
Opgeven?
Of toch even blijven.
Ik blijf.
’t Is redelijk droog, dus ik ga op de grond zitten.
Blijf in haar gezichtsveld.
Steeds een stukje dichterbij.
Die oren, die maken me zenuwachtig.
Waarom eigenlijk?
Ik bedenk me hoe het in mijn dagelijks leven werkt.
Ik ben erg gevoelig voor signalen van anderen. Über bewust eigenlijk.
Mijn radars staan altijd aan.
Is het okay? Ben ik niet te dichtbij? Mag ik mezelf zijn?
Als kind heb ik geleerd goed af te tasten of iets okay is.
Het opgroeien in Zuid Afrika in de diversiteit aan culturen, maakte dat ik me al jong me bewust was dat je bepaalde dingen bij de één wel kon doen en zeggen, en bij de ander absoluut niet.
En ook toen ik als volwassenen ging werken tussen met verschillende culturen uit Afrika, Asia en Zuid-Amerika was het heel behulpzaam om die sensitiviteit te hebben.
Maar ik realiseer me, terwijl ik daar met de kleine Puk op de grond zit, dat ik heel vaak stop.
Ik vul eigenlijk al in voor de ander wat die wil en denkt.
Jij doet dit, dan bedoel je vast dat.
Jij zegt zus, dan doe ik maar alvast zo, want dat wil je toch?
Ben ik nog wel open voor andere opties?
Door bijvoorbeeld eens te vragen ‘Hey, ik zie dit, wat bedoel je daar mee?’
Deze keer, met Puk in de wei, denk ik ‘Let’s see what happens!’
Misschien betekenen die oortjes helemaal niet wat ik denk dat ze betekenen.
Laten we het eens uitproberen.
Het leuke van paardencoaching is dat je met ander gedrag en intenties kunt experimenteren.
Mijn intentie is ‘gezellig samen’, dus ik wil nog wel even verder proberen.
Ik voer Puk wat grassprietjes en ze lijkt zowaar wat meer geintereseerd.
Maar als ik naar haar toebeweeg draait ze om.
Terwijl ik steeds wat dichterbij kom, even wat gras voer, haar zelfs mag kriebelen, denk ik na een poosje ‘misschien gaat dit toch wat worden!’.
Heel rustig pak ik het halster en zonder problemen kan ik die om haar hoofd doen.
Geen platte oortjes.
Geen kont in mijn gezicht.
Ik heb haar vertrouwen gewonnen.
En om dat te vieren rennen we samen het rondje door de wei.
Want, ja, ik houd nu eenmaal van feestjes bouwen ;-).
Verrassend hoe zo’n kleine interactie je zoveel nieuwe inzichten kan geven.
Al schrijvend aan dit blog doe ik weer nieuwe inzichten op.
Bijvoorbeeld dat mijn intentie super belangrijk is.
Wat wil ik bereiken, en waarom dan? Dat maakt nogal uit voor het vervolg.
Maar ook dat de aanhouder wint.
En tot slot … je mag je overwinningen vieren!
Ren eens een rondje door de wei.
Ps. Wil je zelf eens met de paarden in de wei? Welkom!