Unapologetically Me

Het paard Fellow van de Keulseweg.

Ik had met er ietwat overmoedig voor aangemeld, die paardencoaching.

Het was een trainingsdag voor de aanstaande coaches, en omdat ik zelf ook wel graag paardencoach wilde worden leek het me een mooi kijkje achter de schermen.

Maar ik had ook een duidelijke vraag.

Het liep namelijk niet zo lekker in mijn team. Als teamleider lukte het me niet om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. De personalities matchen niet zo. Ik kwam er niet lekker tussen. Het resulteerde uiteindelijk in een burn-out.

Mijn vraag was: ik wil nu wel eens van het paard weten hoe mensen mij zien.
Ik ben mezelf een beetje kwijt. Wie ben ik dan.

Na een korte intake kon ik aan de bak.

Fellow, een prachtige grote witte Shire was mijn coach. Ik mocht hem gaan begroeten.

Allereerst, wat een knoest van een beest is dat zeg!

Ik besloot de kat uit de boom te kijken.
Heel voorzichtig draalde ik een beetje richting hem.
Links om – hij draaide zijn hoofd naar rechts.
Dan maar rechts proberen.
Met dat ik dat deed liep hij weg, naar buiten.

Ik barste in huilen uit.

Zie je wel – dit gebeurt me nu altijd. Ik doe al zoo voorzichtig, want ik ben altijd te luid, te veel, te groot (zo zegt men…).

Dus als ik anderen ontmoet doe ik dat voorzichtig. Aftastend.
Ik check hoe mensen op me reageren.

Mijn coach vroeg me wat er gebeurde. Tussen mijn tranen door legde ik haar uit dat dit echt the story of my life is. Zodra ik ergens binnenkom, stoot ik mensen af.

“Enig idee waar het door komt?” vroeg ze.


In een flits verschenen de momenten dat ik me nét zo gevoeld heb.

Als kind al… kind van Nederlandse ouders, opgroeiend in Zuid Afrika.
En na mijn achtste het Afrikaanse kind dat opgroeide in Nederland.
Ik paste er gewoon nooit in. Ik was altijd anders.
Een perfecte kameleon was ik geworden. U roept, wij draaien.
Zo kon ik in elke groep me anders gedragen, al naar gelang de situatie.

Fellow, mijn paardencoach, prikte er feilloos door heen.
Je bent niet echt. Je bent niet je echte zelf. 

Paarden voelen aan wat jij met je energie doet. Dus als jij spanning in je lijf hebt, of incongruent bent van binnen en buiten, dan zullen ze daarop reageren.

“Hoe ben je eigenlijk echt jezelf?” vroeg de coach.

“Ik?!” Ik reageerde impulsief. “Oh, ik ben luid, enthousiast. Levendig. Ik houd van een feestje.”

“En als je nu eens met die energie naar Fellow toegaat?”

Pfff. daar moest ik even een drempel over.
Is dit een goed plan? Wat als dit niet werkt?

Dan word ik toch weer bevestigd in dat ik te luid en te groot ben?

Maar ik besloot te gaan.

Bijna jolig riep ik: “Hey Fellow! Hoe gaat ie?”

Fellow bleef staan, liet zich aanhalen en ik kon alles met hem doen.
Kriebelen. Linksom, rechtsom.

Wow! Zo werkt dit dus…

Als ik niet mijn eigen ‘ik’ ben, weten mensen niet wat ze aan mij hebben.

Het verklaarde de onrust in mijn team.
Maar ook mijn eigen frustratie.

Als je langere tijd niet jezelf kunt zijn, dan brand je op een gegeven moment op. Het kost gewoon te veel energie! En niemand is daarbij gebaat. Jezelf allereerst niet, maar je omgeving ook niet.

Deze hele sessie duurde koud 25 minuten.

Maar het heeft mijn leven op dát moment veranderd!

Ik ben Tineke.
Unapologetically Tineke.
Met mijn blote voeten, mijn enthousiasme en mijn zin in een feestje.

Ik hoef me niet aan te passen. De kameleon heeft zijn dienst gedaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik als kind alle verschillende scenario’s goed kon overleven.

Het heeft me een cultureel sensitief persoon gemaakt.
Empatisch.
Inlevend.

Dat zijn eigenschappen die ik zeker behoud.
Maar het onzekere… het zoeken.. dat is voorbij.

Gaat het dan vanaf nu altijd goed?

Nee hoor. Ik val nog regelmatig terug in oud gedrag.
Vooral in groepen… dat blijft spannend.

Maar elke keer zie ik het mooie hoofd van Fellow voor me.
Die herinnert me er zachtjes aan: jij mag er zijn.

Wees maar gewoon jezelf.
Daar heeft iedereen het meest aan.

En jij helemaal <3.

Ps. Wil je zelf eens met de paarden in de wei? Welkom!